یاد خاطرات کودکی...

دوستان سلام

یادش بخیر چه شور و هیجانی توی کلاسمون بر پا میشد... اون روزها، از یک هفته قبل، کلی برنامه‌ریزی می کردیم که چی بخریم و چی کار کنیم... حتی یادمه توی تخم مرغ های خالی شده رو با کلی اکلیل و کاغذهای رنگی خرد شده و کلی چیزهای قشنگ دیگه پر می کردیم و درشو چسب می زدیم و توی روز موعود، همچین که معلم درو باز می کرد، محکم می زدیم به سقف که بشکنه و همه محتویاتش بریزه روی سر معلم بی‌نوا، که مثلا قشنگ باشه... و بعد هم همه دسته جمعی شروع می کردیم به خوندن شعر تکراریه: "در واشدو گل آمد خانم معلم خوش آمد"...معلممون هم کلی ذوق مرگ میشد که ما چقدر دوستش داریم... (آقای وفایی نگین ما دخترا لوس بودیما؛ شما پسرا نبودین! خبر شماهارو هم دارم...)

همه اینارو گفتم که بگم دوستان بازم همون روزها شده و ما موظف هستیم که به اساتیدمون که جای معلمهای قدیمیو گرفتن روز معلم رو تبریک بگیم... فقط فرقش اینه که دیگه هیچ دری به سوی ما باز نمی شه... تا تخم مرغی پرت کنیم (البته راستشو بگم اگر قرار بر پرتاب تخم مرغ بود، خودم مسئولیتشو قبول می کردم!! و به جای پرتاب به سقف، پیشونی استادو نشونه می گرفتم البته اصلا توی تخم مرغ رو هم خالی نمی کردم!!) فکرشو بکنین! چه حالی می‌ده؟!

می بخشید متنم یکم غمگین شد... آخه دلم برای بچه گی هام تنگ شد...

یاد باد آن روزگاران یاد باد...

هما پوراسفندیانی شنبه 14 اردیبهشت 1392 ساعت 12:43

نظرات 3 + ارسال نظر

قاسم وفایی شنبه 14 اردیبهشت 1392 ساعت 14:42 http://filtershodam.xak

واقعا دوران کودکی تکرار نا شدنی است
چقدر عجیبیم ما ادما
تا بچه ایم دوست داریم بزرگ بشیم و بزرگتر که میشیم دوست داریم کودک باشیم...
روز معلم رو هم به همه همکلاسی های عزیز خصوصا معلم های همکلاسی شادباش میگم.